Etappe 8: Paal - Emmadorp - Nieuw Namen 20 km

Donderdag, 28 oktober 2021

Vandaag nog even profiteren van het mooie weer. De voorspellingen voor de komende week zijn niet best te noemen! Een vriend wilde ook wel weer gaan fietsen dus zijn we samen weer naar Paal gereden waar ik de vorige keer eindigde. Helaas was er niets open om er een kopje koffie te drinken dus gelijk op pad gegaan. Een onverhard graspad langs de oever van het 'Verdronken land van Saefthinge' voerde zo een 5 km lang richting Emmadorp waar je daadwerkelijk dit land kan betreden. Via vlonders over geulen had je zicht op België waar de windmolens, industrie en de kerncentrale van Doel de horizon vervuilen. Keek ik even richting Nederland zag ik slechts natuur en blauwe lucht. 

 Het Land van Saefthinge kent een vroege en rijke geschiedenis. Door de trechtervorm van de Schelde en de sterke vloedgolven ontstonden er al slikken en schorren. In de 11de eeuw begonnen vooral de monniken van de abdijen Ter Doest en Ten Duinen (uit Koksijde) een belangrijke rol te spelen door het gebied in te polderen. Er ontstonden dorpen en verbindingen met het Vlaamse achterland. Ondanks vele stormvloeden wist men de dijken steeds weer te herstellen. Uiteindelijk was het niet de natuur maar de mens waardoor het land voorgoed onder water verdween. Tijdens de 80-jarige oorlog werden in 1584 de dijken doorgestoken om het land onder water te zetten om zo de vijand tegen te houden en kwam er voorgoed een eind aan de bewoningsgeschiedenis.

Uiteraard kent dit gebied ook een legende die verhaalt over de rijkdom van het gebied en de ijdelheid van de bewoners:

'De bewoners zouden zelfs gouden drempels voor hun deuren hebben liggen en arme mensen verjagen met stokslagen en honden. Voor de voortekenen van Gods wraak waren ze blind en doof. De straf kwam in de vorm van een vloek toen een visser een zeemeermin had gevangen en ondanks de smeekbede van de zeemeerman wilde hij haar niet vrijlaten. Hierop sprak de zeemeerman een vloek uit: Het Land van Saefthinge zal vergaan, alleen de torens zullen blijven staan!'

In vroegere tijden zouden er inderdaad nog restanten te zien te zijn geweest van de dorpen bij eb maar door de stijgende zeespiegel is dit niet meer mogelijk. Ik heb er dan ook niets van gezien!

Aangekomen in Emmadorp eindelijk een kopje koffie! In het meer dan 100 jaar oude café 'Het verdronken Land' dat ik alleen kende van de serie 'Typisch Hulst' en de spannende serie 'Grenslanders' , was het dubbel genieten. De vele heilige beelden afgewisseld met allerlei oude voorwerpen en de kop en schoteltjes in de heg gevuld met vetbolletjes waarop de musjes afkwamen, waren een lust voor het oog; alsmede de vriendelijke bediening. Echt een aanrader dit een keer te bezoeken!

Na de koffie ging het de polder in richting Nieuw Namen. Langgerekte asfaltwegen langs boerenland waar de boeren nog druk bezig waren met oogsten en ploegen. Ook bij de fruittelers waren ze druk met hun oogst. Na zo een 8 km kwam Nieuw-Namen in zicht. Hier zou een café zitten om even te pauzeren. Ook Gert zou hier naar toe komen. Echter in het plaatsje zelf zaten zat cafés maar ze waren allemaal gesloten. Een broodjeszaak op een hoek van de Hulsterloostraat bracht uitkomst. Er was een terrasje en na een baquette 'herfstsalade' te hebben besteld en een Benedictus Donker biertje uit Achel, was het er heerlijk uitrusten! Hulst lag nog zo een 10 km verder! 

Het was inmiddels al bijna drie uur in de middag toen ik weer op pad ging. Even voorbij de kerk van het plaatsje duidde een bord op een groeve. Helaas was het hek gesloten vanwege een gevaarlijke situatie.

Via het straatje liepen ik verder Nieuw-Namen uit waar ik in de polder tot mijn verbazing een bord tegenkwamen over de Staats Spaanse linie! Het herinnerde mij aan mijn etappe langs de Passageule. Helaas ook hier geen echt zichtbare overblijfselen maar het bord vertelde genoeg!

 Een onverharde pad was een welkome afleiding na het vele asfalt. Hier en daar wel wat obstakels en een tractorspoor maakte het lopen niet echt makkelijk!

Het pad ging over in een grasdijk met platgeslagen gras, dus oppassen voor kuilen! En inderdaad ging ik bijna onderuit en schoot het even door mijn enkel. Maar er zat niets anders op dan door te lopen!

V

Al met al een heerlijke wandeldag! Hulst moet nog even wachten tot een volgende keer.